Η ώρα του "μεγάλου χορού"

Για εκατομμύρια φίλους του μπάσκετ –στις ΗΠΑ και όλον τον κόσμο- οι επόμενες 20 ημέρες είναι οι πιο σημαντικές του χρόνου. Περισσότερο κι από την περίοδο των Χριστουγέννων και την καλοκαιρινή άδεια -μαζί.

Εντάξει,παραδέχομαι ότι υπερβάλλω λίγο.Αλλά για τους φανατικούς του κολεγιακού πρωταθλήματος μπάσκετ, η τελική φάση, που ξεκινά τυπικά σε λίγες ώρες, είναι το σημαντικότερο (τουλάχιστον) αθλητικό γεγονός της χρονιάς.

Σύμφωνοι, στην Ελλάδα όπως και στον περισσότερο κόσμο, τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν στο NBA και τους ακριβοπληρωμένους υπεραθλητές αστέρες του. Όχι εντελώς αδικαιολόγητα. Το επίπεδο του παιχνιδιού στο επαγγελματικό πρωτάθλημα είναι πολύ ανώτερο και ικανοποιεί το μέσο φίλαθλο-τηλεθεατή που -ειδικά στις μέρες μας- απογοητεύεται πολύ γρήγορα. Αρκούν τρεις συνεχόμενες άστοχες επιθέσεις και το ζάπινγκ ξεκινά.

Όμως για τους φίλους του μπάσκετ που δεν εντυπωσιάζονται –μόνο- από το εντωπωσιακό κάρφωμα ή το "τριπλό σπάσιμο της μέσης", αλλά θέλουν κυρίως να παρακολουθούν μια "ομάδα" να προσπαθεί να νικήσει μια άλλη "ομάδα", το πραγματικό παιχνίδι πάντα θα παίζεται στα γήπεδα των αμερικανικών πανεπιστημίων.

  

Oι κυριότεροι λόγοι;

Οι αθλητές-σπουδαστές, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία, παίζουν για τη νίκη της ομάδας του πανεπιστημίου τους και όχι για να αυξήσουν τα μηδενικά στο συμβόλαιό τους ή για να "θρέψουν" το υπερτροφικό "εγώ" τους. Σίγουρα, υπάρχουν και αυτοί που βλέπουν το σχολείο απλά σαν εφαλτήριο για το ΝΒΑ, σαν αναγκαίο κακό. Οι περισσότεροι όμως "τα δίνουν όλα" για  να κερδίσουν το θαυμασμό των δικών τους και των συμφοιτητών τους –και στην καλύτερη περίπτωση- μια  θέση σε επαγγελματική λίγκα για τα επόμενα χρόνια.

Ο προπονητής – που στο κολλέγιο δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο, όπως σε πολλές ομάδες του NBA, αλλά πολύ συχνά ο κυριότερος πρωταγωνιστής, ο κύριος λόγος για την επιτυχία ή αποτυχία ενός "προγράμματος". Μεγάλο μέρος της δημοτικότητας του μπάσκετ βασίσθηκε σε μυθικές μορφές προπονητών του κολλεγιακού πρωταθλήματος, όπως οι αείμνηστοι Adolph Rupp (Kentucky) και John Wooden (UCLA), ο Dean Smith (North Carolina), ο ‘στρατηγός’ Bob Knight (Indiana)  και πολλοί άλλοι.

Οι φίλαθλοι -  που διαφέρουν από τους αντίστοιχους του ΝΒΑ όπως η μέρα με τη νύχτα. Ο ενθουσιασμός και το πάθος για το παιχνίδι και την ομάδα, που αντιπροσωπεύει την τοπική κοινωνία, μεταδίδεται από την εξέδρα στον αγωνιστικό χώρο και αντίστροφα. Σε όλα τα "κλειστά" υπάρχει η λεγόμενη "εξέδρα των φοιτητών", όπου οι νεαροί "τρελαμένοι" με την ομάδα τους δε σταματούν στιγμή να φωνάζουν, να χοροπηδούν, να πειράζουν τον αντίπαλο. (Για όσους αναρωτιούνται, όχι, δε σημαδεύουν με κέρματα το κεφάλι των αντιπάλων, ούτε ρίχνουν κροτίδες στον αγωνιστικό χώρο –τόσο…ξενέρωτοι!)...

Ξεκίνησα να παρακολουθώ το κολεγιακό πρωτάθλημα στο 2^ο μισό της δεκαετίας του ’80. Οι…καιροί ήταν δύσκολοι για όσους ήθελαν να μάθουν αθλητικά νέα από την "άλλη πλευρά του Ατλαντικού", παρά τις πολύ φιλότιμες προσπάθειες των ελληνικών εντύπων της εποχής. Θυμάμαι να κατεβαίνω στο κέντρο μόνο και μόνο για ν’αγοράσω "ζεστή" την USA Today από τα περίπτερα της Πανεπιστημίου…

Σαν πρώτη μου εικόνα, θυμάμαι το τρίποντο του Keith Smart στην εκπνοή του τελικού του 1987, με το οποίο οι Indiana Hoosiers του Knight πήραν τον τίτλο από τους Syracuse Orange. Που να φανταζόταν ο  Knight, φανατικός "καθαρολόγος" του μπάσκετ και "ορκισμένος εχθρός" του τριπόντου ότι ένα τέτοιο σουτ θα του χάριζε τον 3ο -και τελευταίο τίτλο- της ένδοξης καριέρας του...  

Από τότε είχα την τύχη να παρακολουθήσω, πάντα από απόσταση –δυστυχώς, μεγάλους παίκτες και προπονητές και, κατά τη φιλοσοφία του αθλήματος, ακόμα μεγαλύτερες ομάδες:

- Το Duke τoυ μεγάλου "δασκάλου" Mike Krzyzewski τη διετία 1991-92, με τους Grant Hill, Christian Laettner και Bobby Hurley.

- To Κentucky του Rick Pitino το 1996. 

- Το Syracuse του Jim Boeheim το 2003,  με πρωταγωνιστή τον τότε πρωτοετή,  Carmelo Anthony.

- Tη Florida του Billy Donovan της διετίας 2006-07, την τελευταία ομάδα που κέρδισε 2 συνεχόμενους τίτλους. 

-  Τη North Carolina (φωτό κάτω)που έκανε περίπατο στον τελικό του 2009, και πολλές άλλες.

Τα πράγματα, φυσικά, έχουν αλλάξει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Από κει που έκανα…χιλιόμετρα για να διαβάσω πενήντα λέξεις για κάθε αγώνα, τώρα βλέπω όποιο παιχνίδι θέλω στο internet. Πολλοί,πάντως, ισχυρίζονται –όχι εντελώς άδικα – ότι το σπορ έχει χάσει αρκετή από την αίγλη του για έναν κυρίως λόγο. Τα μεγάλα ταλέντα πλέον δεν μένουν πάνω από έναν χρόνο – το πολύ δύο – στο σχολείο. Τα χρήματα του ΝΒΑ είναι μεγάλο δέλεαρ για τα νεαρά παιδιά που δεν θέλουν να διακινδυνεύσουν ένα σοβαρό τραυματισμό μένοντας στο κολέγιο και τα 4 χρόνια – κάτι που μέχρι πριν από 10-15 χρόνια θεωρείτο αυτονόητο.

Όμως κάθε Μάρτιο, όταν φτάνει η ώρα του ‘big dance’, όπως αποκαλείται η τελική φάση με τις 64  -και από φέτος, 68- ομάδες,  είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Πάντα η ίδια προσμονή, ο ίδιος ενθουσιασμός, η ίδια αγωνία για τον τελικό νικητή.

Τι θα γίνει φέτος; Το μεγάλο φαβορί είναι το Ohio State, ένα πανεπιστήμιο όπου πάντα το μπάσκετ βρισκόταν σε δεύτερη μοίρα – μετά το αμερικάνικο ποδόσφαιρο. Θα μπορέσει να επικρατήσει με αντιπάλους πολύ δυνατές ομάδες- παραδοσιακές δυνάμεις, όπως το Kansas και το Duke; Θα το ξέρουμε τα ξημερώματα της 5^ης Απριλίου.