Ξανά στα γνώριμα, αγαπημένα μονοπάτια

Να λοιπόν, που οι R.E.M. δε λένε να το βάλουν κάτω. Πάνω που οι περισσότεροι  «ειδικοί» των μίντια, ετοιμάζονται να τους κατατάξουν στους «νοσταλγούς του ροκ εν ρολ», εκείνοι επιστρέφουν με τον ίδιο δυναμισμό, (σχεδόν) όπως 30 χρόνια πριν.

Πάνω που οι «αυθάδεις» 25άρηδες ετοιμάζονται να τους αντικαταστήσουν οριστικά στο i-pod με το next big thing –που κανείς δε θα θυμάται σε δύο χρόνια- εκείνοι διεκδικούν ακόμα το χώρο που τους ανήκει στο σήμερα.

Το "Collapse Into Now" (Warner, Μάρτιος 2011), το 15^o album τους, δεν είναι ο δίσκος που θ’αλλάξει την ιστορία του ροκ - φευ, ποιο συγκρότημα θα μπορούσε να το κάνει αυτό στις μέρες μας; Είναι όμως ένα «τυπικό» δείγμα των R.E.M. όπως τους αγαπήσαμε: εκρηκτικά «ροκάκια», υπέροχες μπαλάντες, ευαίσθητοι στίχοι, …ακαταλαβίστικοι στίχοι, εντυπωσιακές συνεργασίες.

 Ο Jacknife Lee, παραγωγός των U2 και των μεγάλων επιτυχιών των Snow Patrol, συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τους R.E.M., μετά το «επιθετικό» "Accelerate" του ‘08, και το ‘δέσιμό τους’ είναι πλέον φανερό. Τα ‘γρήγορα’ κομμάτια είναι το ίδιο καταιγιστικά, αλλά η διαφορά προς το καλύτερο φαίνεται στα πιο ‘αργά’ tracks, που θυμίζουν κάτι από τις κλασικές μπαλάντες του τρίο από τα '90s.

O δίσκος  ξεκινά δυναμικά με το “Discoverer” και η κιθάρα του Peter Buck δείχνει αμέσως τις…προθέσεις της. O Μichael Stipe δίνει το στίγμα: "With just the slightest bit of finesse / I might have made a little less mess
But it was what it was / Let's all get on with it now».

Στο ακόμα πιο γρήγορο "All the Best", ο Stipe επιβεβαιώνει τη δυναμική επιστροφή του,...καρφώνοντας τους "άγουρους" ομότεχνούς του, που ίσως βιάστηκαν να τον ξεγράψουν: "I think I'll sing it a rhyme / I'll give it one more time / I'll show the kids how to do it fine."

Με τις πρώτες νότες του "Uberlin", το μυαλό σου γυρνά στα χρόνια του "Drive". Η φωνή του Stipe είναι όπως τότε που κέρδιζε καθημερινά χιλιάδες θαυμαστές και η ακουστική κιθάρα του Βuck συνοδεύει άψογα.

Ακόμα πιο ταιριαστά ακούγονται οι δυό τους - η βαριά, σπαρακτική φωνή του Μichael με το μαντολίνο του Peter - στο "Oh My Heart", ένα κομμάτι γραμμένο για τη Νέα Ορλεάνη και τα συνεχιζόμενα προβλήματά της.

Ο μεγάλος Eddie Vedder των Pearl Jam ενώνει τη φωνη του με αυτή του Stipe στο "Ιt happened today", από τα πιο «απλά», αλλά φωτεινά, αισιόδοξα tracks του δίσκου.

Το "Everyday is yours to win" είναι μια από τις μπαλάντες που λέγαμε παραπάνω, ταξιδιάρικη κι ονειροπόλα.

Το "Mine Smell Like Honey", παρά τον…ελαφρώς άκομψο τίτλο του, σε ξεσηκώνει και πάλι με το νεανικό ενθουσιασμό του και τους εντελώς…άκυρους στίχους του.

 

Κι εκεί που έχεις ανασάνει με το "Walk it Back", μια μπαλάντα για πιάνο και φωνή, το "Alligator Aviator Autopilot Antimatter", ξαναπατά τέρμα το γκάζι, με την …ευγενική συμβολή της Peaches στα φωνητικά.

Μεσολαβεί το  "Me, Marlon Brando, Marlon Brando and I", ελαφρώς υποτονική μπαλάντα, με δεικτικό όμως στίχο, και το album κλείνει ιδανικά με το "Blue", ένα μαγευτικό κομμάτι, για τον σύγχρονο μοναχικό άνθρωπο που προσπαθεί να επιβιώσει σ’έναν αφιλόξενο κόσμο:

"I don't mark my time with dates, holidays, faded wisdom, locked karma holders / Convenient / I am made by my times / I am a creation of now /
Shaken with the cracks and crevices / I'm not giving up easy / I will not fold / I don't have much / But what I have is gold." Η Patti Smith στα φωνητικά  θυμίζει το "Ε-bow the letter" και οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι. Είναι το "Collapse…" η καλύτερη δουλειά των αγαπημένων “Αθηναίων” από "το New Adventures in Hi-Fi?" του ’96;

Μικρή σημασία έχει η απάντηση. Αυτό που για μένα έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι οι R.E.M. πέτυχαν κάτι δύσκολο. Να με κάνουν να ανυπομονώ για το επόμενο δίσκο τους – κάτι που είχα πάψει να κάνω τα τελευταία χρόνια.

   

***1/2