Σήμερα ο Καράτε Κιντ -κατά κόσμον Ραλφ Μάκιο- έχει γενέθλια. Κλείνει τα 50 του χρόνια. Η είδηση αυτή αποδεικνύει ότι μια φαινομενικά άχρηστη πληροφορία την οποία μαθαίνεις κατά τύχη, μπορεί να σου χαλάσει τη διάθεση όλης της μέρας ή και όλου του σαββατοκύριακου ακόμα - αυτό μένει να αποδειχθεί. Γιατί;
Επειδή, αυτομάτως σχεδόν, συνειδητοποιείς πόσο έχεις μεγαλώσει εσύ. Αν ο Καράτε Κιντ πενηντάρισε, τότε εσύ, που όταν τον είχες πρωτοδεί στην ταινία τον είχες θεωρήσει σχεδόν συνομηλικό σου, πρέπει, που να πάρει ο διάολος, στην καλύτερη περίπτωση να τα πλησιάζεις! Ευτυχώς που τότε εκείνος μικρόδειχνε σε προκλητικό βαθμό, και ενώ έπαιζε τον γυμνασιόπαιδα, στην πραγματικότητα είχε αποφοιτήσει από το κολλέγιο και είχε προλάβει να συμμετάσχει και σε 3-4 ταινίες.
Τo Karate Kid το πρωτοείδα σε θερινό σινεμά γνωστού 'θερέτρου' της Αττικής. Είχα ενθουσιασθεί τόσο πολύ που εκείνο το βράδυ σχεδόν δεν κοιμήθηκα. Τις επόμενες εβδομάδες το ξαναείδα τόσες φορές που είχα σχεδόν μάθει τους διαλόγους απέξω - το soundtrack δε, το είχα 'λιώσει'. Ζούσα εκείνη την ηλικία όπου όλα ακόμα ήταν πιθανά, όλα έλπιζες ότι μπορούσαν να συμβούν και σ'εσένα, όπως στον αγαπημένο κινηματογραφικό σου ήρωα....
Με τα χρόνια βέβαια, όποτε γινόταν λόγος για την ταινία, έπιανα τον εαυτό μου να χαμογελά ελαφρώς ειρωνικά - έχω ξεπεράσει την 'εμμονή' προ πολλού - πλέον γνωρίζω να εκτιμώ τις "καλές ταινίες"...
Είκοσι τόσα χρόνια μετά, αναζητώντας με πάθος την επόμενη προαναγγελία "ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων", το μάτι μου έπεσε τυχαία στην πιο τρομακτική απ'όλες τις σημερινές ειδήσεις: "O Kαράτε Κιντ έκλεισε τα 50!"...Τα πενήντα;! Aπίστευτο...
Ψάχνω την κασέτα VHS στην οποία έχω φυλάξει το έργο. Σκοπεύω να το ξαναδώ μετά την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας για παροχή εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Ο Ντάνιελ-σαν ξέρω ότι χάσει-κερδίσει, δε θα με προδώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου